Indonesië

Volgens de theorie ga je op vakantie om bij te komen van die dagelijkse eeuwige rat race. Beetje jammer dat juist die vakantie soms zoveel stress oplevert. Onvermijdelijk. Ik heb het allemaal ruim op tijd gepland en geregeld. En zoveel hoeft er op zich niet gepland te worden – een reisgids en vliegtickets kopen, vrij vragen op je werk, inpakken en wegwezen. Dat zou het toch moeten zijn. Ook dat is slechts een theorie.

Dat vrij vragen op mijn werk ging nog best makkelijk. Het was, maanden geleden, nog een “ver van het bed”-show, want de goedkeuring om een hele maand naar Indonesie te gaan was snel binnen. “Nee hoor, we voorzien op dit moment nog geen grote projecten, november is ook nog zo ver weg. Neem maar lekker vrij hoor.” Maar naarmate het allemaal dichterbij kwam werd men toch steeds zenuwachtiger, want een hele maand, dat is toch wel heel erg  lang. Hoe moet dat nou, als je zometeen zo lang op reis bent? Wie neemt je werk over? En wat nou als die grote klant toch tekent? Er werd gegrapt dat ik mijn reis maar moest afzeggen maar ik proefde er wel een serieuze ondertoon in. Daar ging ik maar niet op in. Misschien is “vakantie voor je rust” slechts een theorie – “werken om te kunnen reizen” is gewoon de praktijk. Mijn praktijk.

In de laatste paar maanden voor vertrek kwam de onrust ook mijn kant op. Natuurlijk komt er altijd net wat meer kijken bij de voorbereiding. Je wil je inlezen, wat reserveringen doen, en je hebt toch altijd wel wat dingen nodig. Deze keer zou ik voor het eerst mijn eigen duikspullen meenemen, dus die moest ik uitzoeken, aanschaffen, en uitproberen. Ik nam prive nog even een flinke website-opdracht aan. “Die site is helemaal af voordat ik op reis ga hoor!”, beloofde ik de opdrachtgever optimistisch. Dat is ook wel gelukt maar kostte me zo’n beetje al mijn vrije tijd. En naast de gebruikelijke nooit aflatende stress op het werk kwamen er ook nog eens ingrijpende reorganisaties  bij. Die zijn nooit leuk maar deze hebben wel heel nare gevolgen – niet zozeer voor mij maar wel voor directe collega’s, en dat hakt er hard in.

Afgelopen vrijdag, de laatste werkdag voor mijn vakantie, was mijn todo-lijst nog irritant lang. En, of de duivel ermee speelt, die grote opdrachtgever had inderdaad getekend. Aan het eind van de dag moest ik noodgedwongen een aantal taken op de schouders van mijn collega’s neerleggen. Snel snel snel de urenregistratie afmaken, en dan “de mazzel!”, keihard richting centraal station fietsen om de trein te halen. Snel wat sandwiches bij de AH  To Go weggrissen, rennen voor de trein, pff hehe, ik heb het gehaald. Ik zat nog maar net of daar ging de telefoon alweer. De opdrachtgever, of ik nog een extra heel belangrijk blokje aan de website kon toevoegen. Tuurlijk, komt goed, kan er ook nog wel bij. De trein besloot bij wijze van compensatie flink te onthaasten, tot ie bijna stapvoets ging. Zou ik die fles cognac in mijn tas alvast aanbreken? Toch maar niet. Met flinke vertraging reden we Utrecht CS binnen, waar mijn lift naar Diepenheim stond te wachten.

In Diepenheim hadden we gastenboerderij De Ziel afgehuurd voor een weekend. Ik had mijn vakantie deze keer na het jaarlijks terugkerende weekendje op de hei met mijn vriendengroep / muziekband gepland. Anderhalf jaar geleden vormde het de afsluiting van mijn lange reis. Zoals altijd, was het weekend een gezellige oase van rust, gevuld met lekker eten, goede wijn, versgebakken brood en appeltaart, diepgaande gesprekken, veel muziek, een fietstocht en lange (nacht)wandelingen. Voor stress is daar weinig plaats, maar ik kwam soms toch nog wel gespannen over, vond men. Mijn dromen ‘s nachts weerspiegelden dit ook wel.

Het weekend was ook weer veel te snel voorbij en opeens zat ik zondagavond weer thuis achter de pc, om de website af te ronden. Deze laatste loodjes wogen echt heel zwaar, en toen ik, diep in de nacht, eindelijk klaar was, voelde ik me gesloopt.

Nog 1 dag in Nederland. Zometeen nog even de laatste dingen inslaan, inpakken, en dan kan ik morgenochtend eindelijk deze koude stresszooi een maand lang verruilen voor het relaxte en warme Indonesie, waar ik me voornamelijk bezig hoef te houden met levensvragen als “waar ga ik vandaag lunchen?”,  “hoe mooi zou het koraal hier zijn?” en “zwemt daar nu een manta ray?”

Dat is wederom de theorie, maar af en toe mag de theorie ook wel eens overeenkomen met de praktijk.