Indonesië

Na een week bijna non-stop duiken ben ik weer terug op het “vasteland”, Balikpapan, de hoofdstad van Indonesisch Borneo. Pulau Derawan (en omliggende eilanden) waren een fantastische ervaring. Ik heb prachtige duiken gemaakt, waanzinnig interessante dingen gezien, en ook naast het duiken heb ik een heel leuke tijd gehad. Ik ben nog helemaal niet klaar met de onderwaterwereld; ik wil meer! meer! meer! dus vanavond vlieg ik door naar Manado, Noord-Sulawesi, waar (als het waar is wat men zegt) het duiken nog mooier is. Ongelooflijk. NOG MOOIER.

Ik ben in Palikpapan een reisbureau ingelopen om de tocht naar Pulau Derawan te regelen. De vrouw achter de balie, Lily, heeft me geweldig geholpen en heeft het vliegticket naar Berau, de auto naar Tanjung Batu, en de boot naar het eiland geregeld, voor een zeer schappelijke prijs. En daarna heeft ze me ook nog meegenomen naar de telecomwinkel om een locale simkaart voor me te regelen, zodat ik kan bellen en gebeld worden. Altijd handig!

De tocht zelf was lichtelijk deprimerend. In Berau aangekomen was het grijs, somber weer. Tijdens de autorit naar de haven begon het te miezeren, en later te regenen. Toen ik eenmaal in de boot naar het eiland zat plenste het. Allerlei zorgen schoten door mijn kop; eerst: zou er wel plek zijn? Want ik had niet gereserveerd. Daarna: wat nou als er helemaal niemand is? En: zometeen kan er niet gedoken worden met dit weer!

We kwamen aan bij het piepkleine eiland. Het Losmen ( = lodge) Danaken zit aan de waterkant, met bungalowtjes op een lange steiger. Ik werd hartelijk ontvangen; dankzij Lily was er zelfs al een bungalow voor me klaargemaakt en er stond thee en koffie voor me klaar.  Maar het bleef gieten. En ik had nog geen andere toerist gezien. Mistroostig zat ik onder het afdakje, starend in het vallende water.

Maar als de wanhoop het grootst is…. opeens hield het op met regenen en kwam de zon tevoorschijn. Toen kwamen ook opeens wat toeristen (die er dus wel waren) uit hun holen gekropen. Ik maakte kennis met Will uit Engeland en Carlos uit Italie. In de zon zag alles er veel beter uit. Ik ging de omgeving wat verkennen en zag tot mijn verrassing dat de schildpadden gewoon langs mijn deur zwommen! Ik haalde mijn snorkelspullen uit mijn tas en lag binnen een minuut in het water. Snorkelen tussen die prachtige dieren was een ontzettend mooie, onvergetelijke ervaring. Alle wolken waren in 1 klap verdwenen.

Toen ik voor mijn hut aan het opdrogen was kwam er nog een boot binnen, met daarin 5 toeristen. Als eerste ontmoette ik Victoria uit Engeland, die zich meteen onsterfelijk maakte door op mij af te lopen en in superplat Brits accent te vragen: “Excuse me, do you know the quickest way back to Taiwan?” Euh, WAARnaartoe?!? Ze rolde met haar ogen. “ELLEN!!! What was the place we came from called again?!?”

Ellen was een Indonesisch meisje dat al 9 jaar in Engeland woont. Ze sprak vloeiend Indonesisch (erg handig!!) maar ook prachtig accentloos Engels. Daarnaast was er Denise uit Canada, en Rica, een Duits meisje. Later kwam Gerhard, ook uit Duitsland. Zij zouden de komende dagen mijn duikbuddies worden.

Want de volgende dag was het ook gewoon mooi weer en kon er gedoken worden. Vroeg opstaan om naar de duikstek te gaan, Pulau Kakaban. Het koraal was prachtig, en de vissen talrijk. Na de eerste duik aten we onze (meegenomen) lunch op bij een groot meer op het eiland. Dit meer zat barstensvol met kwallen, maar doordat deze beesten al heel erg lang geen natuurlijke vijanden hadden, was hun prikkende afweer gewoon wegge-evolueerd. Je kon dus gewoon rondzwemmen zonder dat je ergens last van had. Het was gewoon psychedelisch om die beesten zo van dichtbij te bekijken. Helaas had ik die eerste dag mijn fotocamera niet bij me (waarom weet ik eigenlijk niet) dus daar baalde ik wel van, maar gelukkig zijn we hier nog een keer teruggekomen zodat ik alsnog prachtige (onderwater)foto’s heb kunnen maken. Die foto’s volgen in een aparte post!

Ik ben heel erg blij met mijn eigen duikuitrusting. Zeker als ik naar de apparatuur keek die het duikcentrum bood. De wetsuits zaten onder de rafels, met gaten op de meest oncharmante plekken. Tijdens die eerste dag waren er al de nodige problemen met “free flowing regs” en “fogged masks” en later in de week knalde er bij iemand zomaar een glas uit zijn masker. Gelukkig net aan het begin van de duik, en er was wel een reservemasker, maar leuk is anders. Hier had ik allemaal geen last van. Mijn spul is nieuw en perfect in orde, zit als gegoten, en dat draagt aanzienlijk bij aan het duikgenot. Nooit meer leenspullen voor mij!

Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om even kort reclame te maken voor de duikshop waar ik alles heb gekocht: SubLub in Rotterdam. Ze hebben naast de internetwinkel  en winkel in Rotterdam ook vestigingen in Amstelveen en Amsterdam. Het assortiment is compleet. Ze hebben mij geweldig goed geadviseerd en geholpen, en ik kreeg er een heel persoonlijke benadering met erg goede service. Dus mocht je duikspul nodig hebben, ga daar naar toe!

Terug naar het duiken. De volgende vier dagen heb ik elke dag twee duiken gemaakt, rond verschillende eilanden in de buurt, en ook bij Pulau Derawan zelf. Het koraal was prachtig, veel mooier dan bij de Andaman eilanden. Ook in ondiep water was het nog prachtig, vol en weelderig met de mooiste kleuren. Het onderwaterleven was overweldigend. Naast heel veel kleurijke vissen waarvan ik de naam echt niet weet hebben we ontzettend veel schildpadden ontmoet, stingrays, luipaardhaaien, cuttle fish, en als hoogtepunt manta rays.

Manta rays zijn de prachtigste onderwaterdieren die ik ooit heb ontmoet, en ik heb ze echt van heel dichtbij mogen aanschouwen. Enorme, fascinerende beesten met spanwijdtes van wel twee meter of meer. Eigenlijk zijn het enorme vleugels die moeiteloos en sierlijk door het water vliegen. Je houdt ze absoluut niet bij met je plastic fins, hoe snelle zwemmer je ook bent. Maar het leek alsof de manta’s wisten dat wij er waren, want ze hielden op een gegeven moment gewoon in, zodat ik dichtbij kon komen. Zo dichtbij dat ik ze aan kon raken. Eentje maakte nog een draai zodat ie precies in de lens van mijn camera keek. Fricking awesome!!! Resultaat is een geweldig mooi filmpje dat helaas te groot is om hier te uploaden, maar dat zien jullie in Nederland wel.

Buiten het duiken om was het ook erg gezellig. Het eiland is maar erg klein dus het toerisme is ook kleinschalig. Dat betekende dat je al snel alle toeristen wel kende, in ieder geval van gezicht maar veel heb ik in de loop der dagen beter leren kennen. Met mijn duikbuddies klikte het heel goed. Erg leuke mensen. ‘s Avonds aten we met z’n allen in een van de (spaarzame) restaurantjes op het eiland. Het eten was simpel maar lekker, met veel vis natuurlijk, maar ook soms gewoon mie goreng. Dat laatste is ook wat we eigenlijk elke dag wel als lunch meenamen. Groente was er niet veel want dat moest allemaal ingevaren worden vanaf het “vasteland”. Maar na een dag duiken smaakt alles als een godenspijs. De bintangs gingen er ook goed in.

Op Pulau Derawan loopt ook een schildpadden-conservatieproject. Schildpadden, die in het water heel erg sierlijk zijn, moeten om zich voort te planten het strand op. De vrouwtjes leggen daar eieren en graven ze in. Dit is al een enorme tour de force; hoe sierlijk ze in het water zijn, zo ontzettend lomp en onbeholpen zijn ze op land. De zwaartekracht is hun grote vijand.

Als de eieren uitkomen, krijgen de pasgeboren schildpadjes ook meteen de meest traumatische ervaring van hun leven. Op zich wel okee om die in het begin maar gehad te hebben, maar het valt niet mee om meteen bij geboorte te ontdekken dat je levend begraven bent. Ze moeten zich dus omhoog worstelen uit het zand, en een enorme tocht ondernemen richting zee.

Onderweg zijn ze fair game voor allerlei roofdieren (mine! mine! mine!), en het gebeurt natuurlijk ook dat er retarded exemplaren tussenzitten die met hun stomme kop de verkeerde kant op kruipen. Hun tocht wordt nog eens extra moeilijk gemaakt doordat er op veel plekken lichtvervuiling is waardoor ze gedesorienteerd raken. Op Derawan was hiervan geen sprake, maar niet elke schildpad kiest dat eiland uit om eieren te leggen.

Als ze eenmaal het water hebben bereikt, dan moeten ze eerst een paar maanden groeien; ze verstoppen zich ergens om te groeien, en dan zijn ze nog steeds erg kwetsbaar. Pas daarna kunnen ze echt de wijde zee in trekken. Slechts een heel klein deel van de babytjes groeit uit tot een volwassen schildpad, en een schildpad wordt pas vruchtbaar rond het 25e levensjaar.

Genoeg reden voor een helpende hand dus! De eieren die op het eiland worden gelegd worden meteen opgegraven en opnieuw ingegraven op een beschutte plek die elke dag bewaakt wordt. Als ze uitgekomen zijn worden ze ‘s avonds uitgezet, en worden ze met behulp van zaklampen het water in geloodsd.

Hier mochten wij getuige van zijn en dat was heel mooi. Een hele emmer vol superschatigge schildpad-babytjes, waggelden onbeholpen richting de golven. Ontzettend ontroerend om te zien. Sommigen waren haantje de eerste en lagen zo in het water, maar anderen hadden wel wat zetjes in de juiste richting nodig voordat ze meegenomen werden door het zoute water. Flink wat eilandbewoners waren uitgelopen om te zorgen dat geen enkel beestje achterbleef.

Na vijf dagen duiken was mijn cash op (pinnen kon daar niet) en was het weer tijd om verder te gaan. Samen met een paar anderen regelden we een boot en auto naar Berau. Ik pakte het vliegtuig terug naar Balikpapan, samen met Denise, die meteen een vervolgvlucht had naar Manado. Ik wilde eerst even internetten, en een comfortabel hotel met zit-wc en goede douche vond ik ook wel aangenaam. Helaas kwam ik er achter dat er alleen ‘s avonds een vlucht naar Manado gaat, waardoor ik effectief een dag verloren heb. Maar goed, Balikpapan is best een leuke stad, en een rustpuntje om wat vooruit te plannen kwam best goed van pas.

Gisteravond zat ik op een terras aan het strand. Er speelde een best aardig jazz/blues bandje. Ik genoot van een heerlijke gebakken vis met pittige “Bangkok style sauce” en natuurlijk een koude bintang. Op het terras was het niet druk; ik was sowieso de enige buitenlander. De zanger van de band vroeg waar ik vandaan kwam en ik zei het hem. “Ah, Oranje!” zei hij, en hij lachte. De band zette meteen daarna een nummer in, van Sting, dat ze voor de gelegenheid iets aangepast hadden.

“I’m an alien; I’m a legal alien. I’m a Dutchman in Borneo!”

Sterk spul zeg, die Bangkok style sauce!